ความรักเป็นเรื่องบังเอิญก็ได้ เป็นเรื่องที่เกิดขึ้นไม่คาดฝันเอแรกพบต้องตาถูกใจก็อิ่มเอม ความรักเกิดขึ้นกับใครแล้วก็ให้สุขสดชื่น รัญจวนใจ เรามักลืมนึกถึงทางตันของความรัก เรามักคิดว่าหมดรักคนนี้ แล้วก็ไปรักคนโน้นก็ได้ โดยลืมที่จะดูแลรักที่มีอยู่ให้ดีที่สุด
เหตุแห่งเสน่หา เป็นนิยายที่มีเสียง มีสำเนียง มีทำนองดุจเสียงของน้ำตก ที่ตกกระทบโตรกธารในระดับชั้นที่ต่างกัน ทั้งยังเลอล้ำด้วยวรรณศิลป์ สมบูรณ์ไปด้วยลักษณะที่มีเหลี่ยม มีคมของตัวละคร งามไปด้วยฉากที่ไม่ได้นั่งเทียนเขียน มีความเป็นมาเป็นไป มีเนื้อเรื่องที่สะทกสะเทือนใจ ทำให้คุณเข้าใจลึกซึ้งถึงความงามของชีวิต เห็นพละกำลังของหัวใจที่เด็ดเดี่ยวหลายดวง และเหนืออื่นใดคุณจะแจ่มแจ้งว่า ความจริงนั้นชุดนางฟ้าและยมบาลสามารถสวมได้พร้อมๆกัน
ถ้าไม่ได้มีคู่ เธอจะรู้ได้ยังไงกันนะว่าการมีใครสักคนเคียวข้างจะให้ความรู้สึกดีขนาดนี้ และตอนนี้ก็คงใกล้ถึงเวลาเสียที ที่เธอจะได้เอ่ยคำพูดนี้กับตัวเองบ้างแล้ว "นี่สินะ ... ชีวิตคนมีแฟน"
"เพราะความที่เป็นผู้หญิงเอาแต่ใจ ขี้โวยวาย ขี้โมโห ขี้เกียจ แถมยังเป็นสาวสมัยใหม่ขนานแท้ที่ทำงานบ้านไม่ได้เรื่องสักอย่าง ผู้เป็นพ่อจึงชอบเรียก ‘สิปาง’ ว่า ‘แม่ผีเรือน’
และในวันที่เธอกำลังเรียกร้องหารักแท้อยู่นั่นเอง ...ผู้ชายสองคนก็เข้ามาในชีวิต
‘ดาวเหนือ’ สัตวแพทย์หนุ่มประจำโรงพยาบาลสัตว์เล็กใกล้ๆ บ้าน ปากร้ายเป็นที่หนึ่ง (ผู้ชายปากดีที่ไหน จะมาเรียกเธอว่า ‘แม่ม้าหมากรุก’!!) และเชื่อว่าความฝันสำคัญกว่าความรัก
"แม้ว่า ‘ชานนท์’ จะยอมทุ่มเทความรักให้ ‘ทิพามณี’ มายาวนานกว่า 7 ปี แต่เธอก็เลือกที่จะมอบหัวใจให้กับ ‘ชยานนท์’ ผู้เป็นพี่มากกว่า แต่แล้วเขากลับไปหมั้นหมายกับคู่อริเก่าแก่สมัยเรียนของเธอซะงั้น แล้วมีหรือ...ที่สาวสังคม ผู้เพียบพร้อมอย่างเธอจะยอมให้คนตราหน้าว่าโดนเขี่ยทิ้ง!
"ทันทีที่ ‘ตะวันฉาย’ หนึ่งในสมาชิกตระกูล ‘ศิมันตรา’ ทราบข่าวว่าคุณพ่อ คุณปู่ และคุณอาที่อยู่เมืองไทย เสียชีวิตจากอุบัติเหตุ แม้ความเศร้าโศกจะกัดกินหัวใจลูกผู้ชายอย่างเขาสักเพียงไหน แต่ในเมื่อชีวิตต้องเดินต่อไป... เขาก็ตัดสินใจทำการดรอปเรียน แล้วรีบกลับมาจากอังกฤษเพื่อดูแลกิจการทางบ้านต่อทันที
"ที่ร้าน December lover ยามเย็น คนในร้านไม่พลุกพล่านนัก ร้านตกแต่งเป็นสีขาวรอบด้านเป็นกระจกใสทั้งสี่ทิศ เฟอร์นิเจอร์ในร้านเป็นสีขาวเช่นเดียวกับตัวร้าน หน้าร้านมีสวนเล็กๆ ปูหญ้าสีเขียวปลูกดอกไม้สวย มีบ่อน้ำพุเล็กๆ อยู่ทาง ด้านหนึ่งของร้าน ป้ายร้านเป็นสีชมพูสดใสสมชื่อ...
ที่โต๊ะตัวหนึ่ง...ของขวัญกำลังนั่งมองรอบๆร้านอย่างชื่นชม พลางคิดถึงพัดโบกและร้าน no.3 จับหัวใจ... แต่เธอจะ คิดถึง ไปทำไมกัน ในเมื่อคนที่นั่นก็ไม่เฃยฃิดถึงเธอเลย
"“ผมไม่รักคุณแล้ว” คำของเขาเหมือนสายฟ้าฟาดลงกลางหัว สิ่งที่คิดมันไม่เป็นอย่างที่คิด แล้วมันก็ทำให้ดวงไฟดวงเล็กกลางหัวใจ ที่เพิ่งจะได้ลุกโพลงขึ้น ดับวูบลงไม่เหลือสักเศษแสงใด ดวงตาของณภาดาแดงก่ำ...และน้ำตาก็กำลังปริ่มขอบตา “แล้วคุณทำทำไม มาตัดชุดแซกชุดนี้ให้ฉันทำไม มาส่งของขวัญให้ ถักผ้าพันคอให้ฉันทำไม” “มันนานมาแล้ว” เสียงที่ออกจากปากของเขา...ขาดเป็นห้วงๆ “แล้วคุณทำทำไม มาทำบ้านที่ฉันฝันทำไม คุณต้องไปนั่งติดโมเสกเองทำไม ไปจ้างให้เขามาทำภาพนูนต่ำแบบที่ ฉันอยากได้ทำไม จะให้เขาทำเรื่องราวขึ้นมาแบบนั้นทำไม” เขาเพียงอยากให้ไว้เป็นที่ระลึก เพียงแค่อยากให้เธอคิดถึงเขาบ้าง...มองผนังนั้นแล้วคิดถ
"“คุณรู้ไหมว่าเราเกิดมาได้ยังไง?” ชายหนุ่มเอ่ยถามขึ้นด้วยดวงตาระยิบพริบพราว
“คุณนี่ถามแปลก คนเราเกิดมาได้ก็เพราะสเปิร์มของเพศชายเข้าไปผสมกับไข่ของเพศหญิงน่ะสิ”
คำตอบที่ได้ทำเอาเบียร์ที่ชายหนุ่มเพิ่งยกซดพุ่งพรวดออกจากปาก ความโรแมนติกที่หวังสร้างกระจัดกระจาย หายหดไปหมด กลายเป็นเสียงหัวเราะฮ่าๆ ขึ้นมาเสียฉับพลัน ยิ่งหันไปมองเห็นชลลชาทำหน้าตายอย่างคนไม่รู้ตัว ว่าพูดอะไรออกมาก็ขำเป็นนักหนา
"“ใครๆ ก็ชอบเรื่องราวที่จบอย่างเป็นสุข ประเภท Happily Ever After ทั้งนั้นแหละครับ ผมก็ชอบ แต่บางครั้งเราก็จำเป็น ต้องรู้เรื่องจริงๆ ที่มันจบไม่สวยเอาไว้บ้างเหมือนกัน อย่างน้อยก็จะได้บอกให้ตัวเองรู้ว่า แม้แต่นิทานที่มีมาตั้งแต่ร้อยกว่าปีก่อน ยังสอนเอาไว้เลยว่า บนโลกไม่ได้มีแต่ความสุขอยู่เสมอไป ถ้าเจอเรื่องไม่สุขจะได้มีกำลังใจขึ้นบ้าง แต่ผมก็หวังนะ หวังว่าความรักของผม ตอนนี้จะจบอย่างมีความสุข เธอว่าจะเป็นได้ไหม รวงข้าว?”
