http://ilovelibrary.com/book_cover

นี่มันอะไรกันเนี่ย ! กะอีแค่ฉัน...

เมื่อโชคชะตาเล่นตลกกับ ‘ปาย’ นักร้องนำวง ‘Stream’ วงดนตรีหญิงสุดเห่ยประจำโรงเรียน ที่จู่ๆ ก็หลุดเข้าไปอยู่ในโลกขนานผ่านหน้าจอคอมพิวเตอร์ ระหว่างที่เธอกำลังเล่นอินเตอร์เน็ตอยู่อย่างไม่รู้เนื้อรู้ตัว อะไรจะเกิดขึ้น...เมื่อเธอได้พบว่าในโลกขนานนั้น วง ‘Stream’ เป็นวงดนตรีหญิงที่ฮอตที่สุดในโรงเรียน แถมความดังยังสูสีพอๆ กับ วง ‘Ice’ ...วงดนตรีชายล้วน ที่มี ‘พี่วินด์’ รุ่นพี่ที่เธอแอบหลงรักเป็นนักร้องนำอีกด้วย ที่สำคัญ...เธอต้องตกใจเมื่อได้รู้ว่าครอบครัวที่อบอุ่นนั้น กลับมีความเป็นอยู่ที่ตรงกันข้ามโดยสิ้นเชิงกับโลกใบเก่า มาร่วมลุ้นกันดีกว่าว่า...

เมื่อ ‘อลิสา’ หญิงสาวผู้เกลียดดาราเป็นชีวิตจิตใจ ต้องมาร่วมงานกับ ‘อาเธอร์’ ดาราหนุ่มสุดฮอต ที่พลิกบทบาทมาเป็นผู้จัดการร้าน Starry ที่เธอทำงานอยู่ชั่วคราว แทนพี่สาวผู้เป็นเจ้าของร้านตัวจริง ที่มีธุระต้องไปจัดการที่ต่างจังหวัด ‘เบลล์’ เพื่อนของอลิสา ตัดสินใจกลับไปอยู่บ้านเพื่อสืบทอดกิจการของพ่อแม่ หลังจากที่เรียนจบและทำงานที่กรุงเทพฯ ได้เพียงไม่กี่ปี แล้วเธอก็ต้องวุ่นวายใจกับ ‘พจน์’ เพื่อนสนิทที่รู้จักกันมาตั้งแต่ตอนมัธยมปลาย ที่วนเวียนมาบอกรักเธออยู่ได้ทุกวัน ไม่มีเบื่อ จึงวานให้ ‘มานพ’ เพื่อนสมัยเรียนมหาวิทยาลัย แกล้งแสดงตัวเป็นแฟน เพื่อให้พจน์เข้าใจผิด โดยไม่รู้เลยว่าการทำอย่างนั้น...

การที่เรารักใครสักคนคงไม่ใช่เรื่องที่ผิด แต่คงไม่ใช่เรื่องที่ถูกแน่หากเราเกิดไปรักคนที่มีเจ้าของเข้า ปะศิรัตน์ ได้ถ่ายทอด เรื่องราวของความรักที่เกิดขึ้นระหว่างชาย 1 หญิง 2 ออกมาได้อย่างน่าติดตาม ด้วยภาษาที่ง่ายๆ หากแต่ยึดกุมความรู้สึกร่วม ของคนอ่านได้อย่างอยู่หมัด และคงเพราะความรักเป็นเรื่องของคน 2 คน เมื่อมีคนที่ 3 เข้ามา จึงเกิดเป็น รัก-สาม-เศร้า และจบด้วย บทสรุปที่ ฉัน-เธอ-เขา ไม่มีเราอีกแล้ว

เพราะหลงเสน่ห์ความงามของดอกลีลาวดีอย่างสุดหัวใจ ‘เจ้าขา’ จึงเผลอไปจอดรถ(แอบ) ชมดอกไม้หน้าร้าน…นานเสียจน ตำรวจตั้งท่าจะเข้ามาจับ โชคดีที่ ‘เรือนคราม’ เจ้าของร้านหนุ่มท่าทางใจดี(แถมเป็นเพื่อนกับตำรวจคนนั้นด้วย) เข้ามาช่วยแก้ต่างให้ เธอจึงรอดตัวไป แถมยังได้เขาเป็นเพื่อนใหม่ซะอย่างนั้น

ให้ตายสิ! ฉัน ‘ปลา’ เป็นนักศึกษาอยู่ปีสามแล้วนะ
แต่ทำไม...ในขณะที่เพื่อนๆ ต่างพากันมีแฟนกันถ้วนหน้า สาวสวยอย่างฉัน(เหรอ?) ถึงได้โดดเดี่ยวเดียวดายไร้คู่อย่างนี้
ใครๆ ก็บอกว่าเป็นเพราะฉัน ‘เรื่องมาก’ แต่ไม่ใช่หรอก ฉันก็แค่อยากได้สิ่งที่ดีที่สุดให้กับชีวิตต่างหาก

ผู้คนที่รักไม่เป็น มักรวมความรัก ความหลง ความใคร่ และการครอบครองมาไว้ด้วยกัน ดังนั้น เมื่อเกิดปัญหาใดขึ้นระหว่างคนเหล่านั้น พวกเขาจะไม่อดทนแก้ไขอย่างใจเย็น พวกเขาจะไม่ใช้ความรัก ที่อ่อนโยน แก้ปัญหา แต่พวกเขาใช้ความหึง ความหวง และบางครั้งก็ใช้พละกำลัง...

อย่าเลือกใครสักคนเพราะต้องเลือก
แต่จงเลือกคนที่เรารัก
อย่าเลือกใครเพราะความมั่งมี และร่ำรวย
ความมั่งมีทำให้เราอิ่มเอมใจและมีความสุขเมื่ออยู่ใกล้ไม่ได้
อย่าเลือกใครเพราะเปลือกภายนอกของเขา
พยายามศึกษาเขาให้ถึงเนื้อแท้ข้างใน
เพราะเราต้องอยู่กับเขาอีกนาน
(จากบทความ “หาคนที่ทำให้เธอยิ้มได้”)

ชีวิตเป็นของเรา
อย่าปล่อยให้แต่ละวันสูญเปล่าไป
จงมองให้เห็นโอกาส...แล้วลุกขึ้นมา
จำไว้ว่าคนเราท้อแท้เพราะมองไม่เห็นโอกาส
เลยหมดความหวังที่จะก้าวเดิน
เมื่อไรที่ชีวิตประสบปัญหา
ไม่ว่าจะใหญ่หรือเล็ก
ไม่ว่าจะหนักหรือเบา
จงมองให้เห็นโอกาส แม้จะน้อยหรือริบหรี่ก็ตามที
เพราะเมื่อไรที่เรามีความหวัง...เราก็จะมีกำลังใจ
โลกนี้ไม่มีอะไรยากเกินไป...ถ้าหัวใจเราแข็งพอ
(จากบทความ “เส้นทางชีวิต เป็นดินแดนที่ยังไม่เคยมีใครทำแผนที่)

ความรักกำลังพยายามจะบอกเราว่า... คนเราไม่ได้ต้องการเงินทองมากมายขนาดนั้นหรอก แต่เราต้องการแค่บางช่วงเวลา ที่มองดอกไม้ได้สวยกว่าเพชรพลอยมูลค่าเป็นแสน คนเราไม่ได้ต้องการบริวารห้อมล้อมมากมายขนาดนั้นหรอก แต่เราต้องการแค่ใครสักคนรอเราอยู่ที่บ้าน คนเราไม่ได้ต้องการอาหารชั้นเลิศสำหรับทุกมื้อในทุกวัน แต่เราต้องการแค่คนที่เรารักมานั่งร่วมโต๊ะ สบตา และได้พูดคุยกัน ...เท่านั้นก็มีความสุขแล้ว (จากบทความ “มองโลกในแง่รัก”)