เพราะหลงเสน่ห์ความงามของดอกลีลาวดีอย่างสุดหัวใจ เจ้าขา จึงเผลอไปจอดรถ(แอบ) ชมดอกไม้หน้าร้าน
นานเสียจน ตำรวจตั้งท่าจะเข้ามาจับ โชคดีที่ เรือนคราม เจ้าของร้านหนุ่มท่าทางใจดี(แถมเป็นเพื่อนกับตำรวจคนนั้นด้วย) เข้ามาช่วยแก้ต่างให้ เธอจึงรอดตัวไป แถมยังได้เขาเป็นเพื่อนใหม่ซะอย่างนั้น
ให้ตายสิ! ฉัน ปลา เป็นนักศึกษาอยู่ปีสามแล้วนะ
แต่ทำไม...ในขณะที่เพื่อนๆ ต่างพากันมีแฟนกันถ้วนหน้า สาวสวยอย่างฉัน(เหรอ?) ถึงได้โดดเดี่ยวเดียวดายไร้คู่อย่างนี้
ใครๆ ก็บอกว่าเป็นเพราะฉัน เรื่องมาก แต่ไม่ใช่หรอก ฉันก็แค่อยากได้สิ่งที่ดีที่สุดให้กับชีวิตต่างหาก
ผู้คนที่รักไม่เป็น มักรวมความรัก ความหลง ความใคร่ และการครอบครองมาไว้ด้วยกัน ดังนั้น เมื่อเกิดปัญหาใดขึ้นระหว่างคนเหล่านั้น พวกเขาจะไม่อดทนแก้ไขอย่างใจเย็น พวกเขาจะไม่ใช้ความรัก ที่อ่อนโยน แก้ปัญหา แต่พวกเขาใช้ความหึง ความหวง และบางครั้งก็ใช้พละกำลัง...
อย่าเลือกใครสักคนเพราะต้องเลือก
แต่จงเลือกคนที่เรารัก
อย่าเลือกใครเพราะความมั่งมี และร่ำรวย
ความมั่งมีทำให้เราอิ่มเอมใจและมีความสุขเมื่ออยู่ใกล้ไม่ได้
อย่าเลือกใครเพราะเปลือกภายนอกของเขา
พยายามศึกษาเขาให้ถึงเนื้อแท้ข้างใน
เพราะเราต้องอยู่กับเขาอีกนาน
(จากบทความ หาคนที่ทำให้เธอยิ้มได้)
ชีวิตเป็นของเรา
อย่าปล่อยให้แต่ละวันสูญเปล่าไป
จงมองให้เห็นโอกาส...แล้วลุกขึ้นมา
จำไว้ว่าคนเราท้อแท้เพราะมองไม่เห็นโอกาส
เลยหมดความหวังที่จะก้าวเดิน
เมื่อไรที่ชีวิตประสบปัญหา
ไม่ว่าจะใหญ่หรือเล็ก
ไม่ว่าจะหนักหรือเบา
จงมองให้เห็นโอกาส แม้จะน้อยหรือริบหรี่ก็ตามที
เพราะเมื่อไรที่เรามีความหวัง...เราก็จะมีกำลังใจ
โลกนี้ไม่มีอะไรยากเกินไป...ถ้าหัวใจเราแข็งพอ
(จากบทความ เส้นทางชีวิต เป็นดินแดนที่ยังไม่เคยมีใครทำแผนที่)
ความรักกำลังพยายามจะบอกเราว่า... คนเราไม่ได้ต้องการเงินทองมากมายขนาดนั้นหรอก แต่เราต้องการแค่บางช่วงเวลา ที่มองดอกไม้ได้สวยกว่าเพชรพลอยมูลค่าเป็นแสน คนเราไม่ได้ต้องการบริวารห้อมล้อมมากมายขนาดนั้นหรอก แต่เราต้องการแค่ใครสักคนรอเราอยู่ที่บ้าน คนเราไม่ได้ต้องการอาหารชั้นเลิศสำหรับทุกมื้อในทุกวัน แต่เราต้องการแค่คนที่เรารักมานั่งร่วมโต๊ะ สบตา และได้พูดคุยกัน ...เท่านั้นก็มีความสุขแล้ว (จากบทความ มองโลกในแง่รัก)
ฝากดูแลความรักความคิดถึง ที่ครึ่งหนึ่งมีฉันเป็นเจ้าของ อย่าให้คนอื่นมาจับจอง โดยที่เจ้าของไม่เต็มใจ .................................. ฝากดูแลความรู้สึกกัน เวลาไม่มีฉันอยู่ใกล้-ใกล้ ฝากให้เธอเก็บความห่วงใย เอาใจใส่มันบ้างเมื่อห่างกัน
ไม่ต้องคิดถึงทุกเวลา
ขอเพียงไม่ลืมว่ายังมีฉัน
วันที่ไกล...ห่วงใยก็แล้วกัน
ส่งข้อความสั้นสั้น...ว่าอยู่ดี
........................................
ผูกพันกันห่างห่างก็ยังได้
อย่างน้อยแค่เอาใจใส่ใจดวงนี้
คิดถึงกันในวันว่างก็ยังดี
หรือห่วงใยบางที...ก็สุขแล้ว
การเป็นเด็กแนวไม่ใช่เรื่องผิด มันเป็นสิทธิของบุคคล ขอแค่คุณไม่ทำตัวให้เป็นปัญหาของคนอื่นก็เพียงพอแล้ว ที่สำคัญ... อย่าทำเพียงเพราะแค่มันเป็นแฟชั่น ถ้าทำอย่างนั้นมันจะสนุกแค่ชั่วคราว หากแต่ในระยะยาวคุณจะต้องมานั่งหวานอมขมกลืน กับการทำอะไรที่มันไม่ใช่ตัวเอง
รู้อย่างนี้แล้ว ผมว่าคุณตามหาแนวของตัวเองให้เจอจะดีกว่า จะเป็นแนวบ้าบอ แนวซกมก แนวประหลาด แนวตะเข็บชายแดน หรือแนวอะไรก็ช่างหัวมัน ขอแค่คุณยอมรับตัวเอง และเดินในทางที่ตัวเองเลือกไว้ให้มีความสุข... แค่นี้ก็น่าจะเพียงพอแล้วนะผมว่า
เด็กแนวหรือไม่แนวมันไม่ใช่เรื่องสำคัญ...ไอ้ที่สำคัญมันอยู่ที่หัวใจต่างหากล่ะครับ
เมื่อม่านหมอกแห่งความไม่เข้าใจ...เดินทางเข้ามาบดบังความรักที่มีให้แก่กัน มายา จึงตัดสินใจ
ย้ายออกมาอยู่อพาร์ตเม้นต์ โดยไม่ได้บอก ล้านช้าง ผู้เป็นสามี
หากนาทีนั้นเอง...มายาก็ได้ เครื่องรางเรียกหารักแท้ เป็นหินแกะสลักรูปปีกผีเสื้อคู่หนึ่งจาก
หญิงชราผู้ลึกลับ ที่บอกกับเธอว่า หินจะเปล่งแสงเมื่อถูกสัมผัสโดยชายผู้เป็นคู่แท้
หรือโชคชะตาจะเล่นตลก...เพราะไม่กี่วันมายาก็ได้พบ อารัญ
ผู้ชายแสนดีที่ทำให้หินก้อนนั้นมีแสงเปล่งประกาย
ทั้งที่ยังรู้สึกเป็นห่วงล้านช้างสุดหัวใจ...แต่อีกใจหนึ่งก็เริ่มหวั่นไหว...
