http://ilovelibrary.com/book_cover

"อย่าเพิ่งบอกว่าคนเจ้าน้ำตาเป็นคนอ่อนแอล่ะ คนเรามันก็ต้องมีบางครั้งเหมือนกันที่อยากจะร้องไห้ให้กับความรู้สึก บางอย่าง ของตัวเอง เคยเป็นไหมล่ะ อย่างวันนี้โดนเจ้านายดุ หาว่าเราทำงานไม่เอาไหน หรือเพื่อนร่วมงานจับกลุ่มแอนตี้เรา โดนแม่ค้าขายส้มตำ ทำทีหมางเมิน หรือไม่ก็สั่งก๋วยเตี๋ยวเรือไปแปดชาติ ชะเง้อคอรอให้เค้ามาส่งสักทีก็เก้อซะงั้น บางครั้งเรื่องไม่เป็นเรื่องแบบนี้แหละที่มักจะ ริดรอนกำลังใจของเราให้หายไปได้เหมือนกันนะ ทำไปทำมาเราก็คิดไปเองว่า ทำไม๊...ทำไม เราเนี่ยถึงเกิดมาโชคร้ายแบบนี้ (จากบทความเรื่อง “ร้องไห้เสียบ้างก็ได้”) "

"ถ้าเรากล้าก้าวขึ้นไปข้างหน้า เราก็จะรู้ว่าข้างหน้าเป็นอย่างไร แล้วเราจะรู้ว่าข้างหลังที่ผ่านมานั้น...คือเวลาที่หมดอย่างคุ้มค่า ถ้าเรากล้าที่จะก้าว ถ้าเราไม่หยุดเดินกลางทาง สักวันเราจะก้าวไปถึงความสำเร็จ (จากบทความ...กล้าที่จะก้าว...สักวันก็จะก้าวสู่ความสำเร็จ) หากต้องการเอาชนะความกลัว ก็อย่ามัวแต่นั่งอยู่ในบ้าน ให้คิดเอาว่าจะชนะมันให้ได้ จงก้าวออกมา...แล้วทำอะไรสักอย่าง อย่าไปกลัวความกลัว เพราะความกลัวนั่นแหละคือสิ่งที่น่ากลัวที่สุด (จากบทความ...อย่ากลัวความกลัว...ยิ่งกลัวยิ่งน่ากลัว) "

"สิ่งดีๆ ในชีวิตไม่ค่อยได้เข้ามาง่ายๆ หรอก
คนที่อยากประสบความสำเร็จ อยากเจอกับสิ่งดีๆ อยากได้อย่างที่ใจหวัง
เขาจะต้องเรียนรู้และทำความรู้จัก ทำความสนิทสนมกับความอดทน
ความอดทนเป็นยาชูกำลัง เป็นตัวขับดันให้คนไม่ท้อไม่ถอยและพยายามต่อไป
"

"สองปีหลังถูกทอดทิ้ง, ฉันจึงออกเดินทางอย่างสาวโสดเต็มตัว ใช้ชีวิตแบบไร้กรอบเต็มที่ ฉันจะตักตวงเสรีของฉันเอาไว้ ก่อนที่พันธนาการครั้งใหม่จะเดินทางมาถึง ถ้าฉันไม่รู้สึกรัก ฉันจะไม่พยายามรัก แต่ใช่ว่า ฉันไม่ตั้งตาคอยความรัก ฉันเงี่ยหูฟังการมาถึงของมันเสมอ และแอบลุ้นอยู่เงียบๆ ว่า เช้าวันไหนหนอที่ฉันจะตื่นขึ้นมาพบกับความรักแท้ในชีวิต เพียงแต่ฉันไม่ได้จับจดอยู่กับการเฝ้ารอจนไม่เป็นอันทำอะไร เพราะฉันเชื่อว่า ถ้ามันมาถึง ฉันน่าจะเป็นคนแรกที่ได้ยินก่อนใคร หลายคนตั้งคำถามว่า แล้วเราจะรู้ได้อย่างไรว่านั่นคือ การเดินทางมาถึงของรักแท้ ฉันตอบว่า ไม่รู้ - ฉันรู้เพียงแค่ว่า หัวใจจะบอกกับเราเองในวันใด

"ฉันแค่อยากให้ความรักได้พักร้อนบ้าง ให้มันได้มีฤดูกาลเบาๆ สบายๆ เหมือนหน้าร้อนที่ฟ้าใส แดดสวย บ้างก็เท่านั้น ปล่อยมือกันบ้างถ้าเกาะกุมกันมาตลอด 365 วัน หยุดคาดหวังเสียบ้าง ถ้าเขาทำเพื่อเรามาตลอดชีวิตแล้ว ปล่อยให้ความรักได้เป็นตัวของตัวเองบ้าง ให้ได้คิดในแบบที่อยากคิด ให้ได้พูดในสิ่งที่อยากพูด ให้ได้ทำในสิ่งที่อยากทำ ให้ความรักได้ผ่อนคลาย เบาสบาย และไม่กดดัน (จากบทความ “ให้ความรัก...ได้พักร้อน”) "

"ที่ร้าน December lover ยามเย็น คนในร้านไม่พลุกพล่านนัก ร้านตกแต่งเป็นสีขาวรอบด้านเป็นกระจกใสทั้งสี่ทิศ เฟอร์นิเจอร์ในร้านเป็นสีขาวเช่นเดียวกับตัวร้าน หน้าร้านมีสวนเล็กๆ ปูหญ้าสีเขียวปลูกดอกไม้สวย มีบ่อน้ำพุเล็กๆ อยู่ทาง ด้านหนึ่งของร้าน ป้ายร้านเป็นสีชมพูสดใสสมชื่อ...
ที่โต๊ะตัวหนึ่ง...ของขวัญกำลังนั่งมองรอบๆร้านอย่างชื่นชม พลางคิดถึงพัดโบกและร้าน no.3 จับหัวใจ... แต่เธอจะ คิดถึง ไปทำไมกัน ในเมื่อคนที่นั่นก็ไม่เฃยฃิดถึงเธอเลย

"“ผมไม่รักคุณแล้ว” คำของเขาเหมือนสายฟ้าฟาดลงกลางหัว สิ่งที่คิดมันไม่เป็นอย่างที่คิด แล้วมันก็ทำให้ดวงไฟดวงเล็กกลางหัวใจ ที่เพิ่งจะได้ลุกโพลงขึ้น ดับวูบลงไม่เหลือสักเศษแสงใด ดวงตาของณภาดาแดงก่ำ...และน้ำตาก็กำลังปริ่มขอบตา “แล้วคุณทำทำไม มาตัดชุดแซกชุดนี้ให้ฉันทำไม มาส่งของขวัญให้ ถักผ้าพันคอให้ฉันทำไม” “มันนานมาแล้ว” เสียงที่ออกจากปากของเขา...ขาดเป็นห้วงๆ “แล้วคุณทำทำไม มาทำบ้านที่ฉันฝันทำไม คุณต้องไปนั่งติดโมเสกเองทำไม ไปจ้างให้เขามาทำภาพนูนต่ำแบบที่ ฉันอยากได้ทำไม จะให้เขาทำเรื่องราวขึ้นมาแบบนั้นทำไม” เขาเพียงอยากให้ไว้เป็นที่ระลึก เพียงแค่อยากให้เธอคิดถึงเขาบ้าง...มองผนังนั้นแล้วคิดถ

"“คุณรู้ไหมว่าเราเกิดมาได้ยังไง?” ชายหนุ่มเอ่ยถามขึ้นด้วยดวงตาระยิบพริบพราว
“คุณนี่ถามแปลก คนเราเกิดมาได้ก็เพราะสเปิร์มของเพศชายเข้าไปผสมกับไข่ของเพศหญิงน่ะสิ”
คำตอบที่ได้ทำเอาเบียร์ที่ชายหนุ่มเพิ่งยกซดพุ่งพรวดออกจากปาก ความโรแมนติกที่หวังสร้างกระจัดกระจาย หายหดไปหมด กลายเป็นเสียงหัวเราะฮ่าๆ ขึ้นมาเสียฉับพลัน ยิ่งหันไปมองเห็นชลลชาทำหน้าตายอย่างคนไม่รู้ตัว ว่าพูดอะไรออกมาก็ขำเป็นนักหนา

"“ใครๆ ก็ชอบเรื่องราวที่จบอย่างเป็นสุข ประเภท Happily Ever After ทั้งนั้นแหละครับ ผมก็ชอบ แต่บางครั้งเราก็จำเป็น ต้องรู้เรื่องจริงๆ ที่มันจบไม่สวยเอาไว้บ้างเหมือนกัน อย่างน้อยก็จะได้บอกให้ตัวเองรู้ว่า แม้แต่นิทานที่มีมาตั้งแต่ร้อยกว่าปีก่อน ยังสอนเอาไว้เลยว่า บนโลกไม่ได้มีแต่ความสุขอยู่เสมอไป ถ้าเจอเรื่องไม่สุขจะได้มีกำลังใจขึ้นบ้าง แต่ผมก็หวังนะ หวังว่าความรักของผม ตอนนี้จะจบอย่างมีความสุข เธอว่าจะเป็นได้ไหม รวงข้าว?”

"เหมือนพ่อลากเก้าอี้มานั่งใกล้ๆ คนหน้าซีดที่เปลี่ยนเสื้อตัวใหม่แล้วและกำลังทอดสายตาล้ามองมาที่เขา เธอเอ่ยคำขอบคุณเบาๆ เท่าที่เรี่ยวแรงจะพอมี ชายหนุ่มรับคำนั้นด้วยรอยยิ้มละมุนเช่นที่เคยเป็น แล้วนิ่งเงียบ-เงียบนิ่งเสียจนได้ยินเสียงลมหายใจ แผ่วของกันและกัน
“คนอื่นๆ เขาไปซื้อกับข้าวกันครับ” เหมือนพ่อยกเรื่องราวขึ้นมาบอกเพื่อลบล้างความเงียบงันนั้น หากคนฟังแสดงอาการรับรู้ เพียงพยักหน้าช้าๆ