http://ilovelibrary.com/book_cover

"“เกิดอะไรขึ้นเหรอแจ่มใส” ทุกคนถามขึ้นแทบจะพร้อมกัน แจ่มใสตาขวางอย่างคนที่โกรธจัด หล่อนสะบัดเสียงตอบอย่างใส่อารมณ์ “ป้าบุญคำบอกว่า เมื่อตอนเย็นอีนังแฟนเก่าพี่ติมันมารอพี่ติที่ร้าน แล้วก็ง้อให้พี่ติคืนดีกับมัน” “แล้วคุณฐิติว่าไงล่ะ?” “ไม่รู้เหมือนกัน เพราะป้าบุญคำแกกลับบ้านก่อน” “งั้นแสดงว่าเขาคงจะคืนดีกันแล้วละมั้ง ถึงได้หายตัวไปแบบนี้” บัวพูดขึ้นเบาๆ ขณะที่แจ่มใสส่งเสียงแหลมวี้ดขึ้นทันที “เป็นไปไม่ได้หรอก!

"“ความฝันของฉันมันมีมากมายเสียเหลือเกิน มีอยู่หลายอย่างที่ฉันได้เริ่มต้นปลูกเมล็ดของความฝันเอาไว้ แต่ฉันก็ลืมรดน้ำ ฉันลืมใส่ปุ๋ย ต้นอ่อนของความฝันที่ฉันมีจึงเหี่ยวเฉา ความฝันของฉันจึงแคระแกร็นอยู่อย่างนี้ แต่มันก็จะไม่มีอีกแล้วล่ะ เพราะฉัน รู้แล้วว่าวันนี้เราควรจะหล่อเลี้ยงชีวิตของเราให้มีชีวาได้อย่างไร จงอยู่อย่างมีความฝันและจงหวังว่ามันจะเป็นจริงขึ้นมาได้ในสักวันนึง แล้วเราก็จะรู้ว่าชีวิตของเรามีคุณค่ามากแค่ไหน” (จากบทความ “ค้นหาความฝัน”) "

" ทุกสิ่งทุกอย่างมีจุดเริ่มต้น ทุกสิ่งทุกอย่างมีจุดจบ ไม่มีสิ่งใดในโลกนี้จะนิรันดร์ ชีวิตการแต่งงานของเขากับปภานัน ราบรื่นมาตลอด ไอ้เรื่องที่อยู่ดีๆ จะขอไปหย่ากับเธอนั้นคงเป็นไปไม่ได้ มันก็เหลือทางเดียวที่จะแก้ปัญหานี้...

"เมื่อความรักเดินทางมาถึง มันได้มอบของล้ำค่าสองสิ่งทิ้งไว้ให้กับเรา นั่นคือ ‘ปีก’ กับ ‘เชือก’ คนทั่วไปไม่รู้จักประโยชน์ของ ‘ปีก’ ได้แต่นึกกลัวว่าความรักจะติดปีกจนบินลับหายไป จึงตัดสินใจหยิบเชือกขึ้นมามัดรอบความรักเอาไว้จนแน่นหนา แล้วความรักก็หายใจไม่ออก...