ภาคิน...ผู้บริหารหนุ่มผู้มากความสามารถ เจ้าของใบหน้าหล่อเหลาและดวงตาสีน้ำตาลเข้ม หลายคนครหาว่าเขาเป็นคนไร้หัวใจ แต่ใครจะรู้ว่าหัวใจเขาได้ตายไปนานแล้ว พร้อมกับคำหลอกลวงของผู้หญิงคนหนึ่ง ทว่าวันนี้เธอกลับมาอีกครั้งเพื่อตอกย้ำอดีต เมื่อรักแปรเปลี่ยนเป็นความชัง เขาจึงพร้อมทำร้ายเธอให้เจ็บปวดทุกวิถีทาง โดยที่รู้อยู่แก่ใจว่าตัวเองก็เจ็บไม่แพ้กัน
อวัศยา...เมื่อความรักกับชีวิตจริงไม่อาจบรรจบกันได้ เธอตัดสินใจทิ้งใครบางคนไว้พร้อมดวงใจที่แหลกสลาย ข้ามน้ำข้ามทะเลหนีไปไกลถึงอังกฤษ ทว่าพรหมลิขิตกลับกลั่นแกล้ง ส่งเธอมาที่เมืองไทยอีกครั้ง เหมือนจะให้เรียนรู้หัวใจของตัวเองว่า...มีผู้ชายคนหนึ่งยืนอยู่กลางใจเสมอ
“จอด!” วินาทีนั้นเหมือนคนที่นิ่งเงียบมานานจะหมดความอดทน มือของอวัศยาตะปบเข้าที่ตัวปลดล็อก สีหน้าของหญิงสาวแสดงชัดเจนว่ากล้าทำตามที่พูดแน่ “ถ้าไม่จอด ฉันกระโดดลงตรงนี้แหละ!”
สุดท้ายรถยนต์คันหรูก็จอดลงที่ริมถนน ร่างบางของหญิงสาวลงมาจากรถด้วยท่าทางราวกับนกปีกหัก ก่อนหายขึ้นรถแท็กซี่คันสีชมพูสดไป ทิ้งให้ใครบางคนได้แต่กัดฟันกรอดๆ ด้วยความแค้นเคือง
“โว้ย!” ชายหนุ่มสบถลั่นพร้อมกับทุบพวงมาลัยรถอย่างหัวเสีย
เกลียด! เกลียดความรู้สึกที่เหมือนจะฆ่าเขาทั้งเป็นในตอนนี้
เขาไม่ควรรู้สึกอะไรกับผู้หญิงคนนั้นแล้ว ควรจะลืมไปให้หมดว่าเธอเคยเป็นใคร ชื่ออะไร มาจากไหน หากแต่หัวใจกลับวิ่งสวนทางกันตลอดเวลา ทั้งที่ทุกอย่างมันฟ้องชัดว่าเธอไม่แคร์ ไม่สนใจเขาสักนิด เรื่องที่ผ่านมาทั้งหมดที่เธอทำไปก็เพราะหวังผลประโยชน์ เขาควรเกลียดเธอ ควรแค้นอย่างที่สมองสั่งให้ทำ
แต่ทำไม…ยามเมื่อมองดวงตาดำขลับที่วาววามด้วยความโกรธเมื่อครู่ เขากลับเห็นร่องรอยแห่งการตัดพ้อและความเจ็บปวดในดวงตาคู่นั้น!