ลิขิตเล่ห์เสน่หา

‘ผู้หญิงต้องห้าม’ ชีคอไลจาห์เพิ่งประจักษ์ถึงคำนี้ เมื่อเขาได้พบกับใครคนหนึ่ง ซึ่งนาง ‘พิเศษ’ กว่าสตรีนางใดที่เขาเคยพบ เจ้าหญิงเรเชลเป็นคนที่มีบุคลิกหลากหลายอยู่ในตนเอง จึงทำให้เขารู้สึกว่านางเป็นคนที่ยากจะรับมือด้วยได้ เพราะทุกครั้งที่ต้องชิดใกล้ เขาก็รู้ตัวว่าการดึงตนเองออกจากของต้องห้ามนั้นเป็นเรื่องยากยิ่ง “ข้าเกลียดท่าน ไม่ว่าชาตินี้หรือชาติไหน ข้าก็จะไม่มีวันลืมว่า...ท่านคือต้นเหตุที่ทำให้บ้านเมืองของข้าต้องพินาศ” “มันจะไม่ร้ายแรงไปหน่อยหรือ ก็ในเมื่อทุกอย่างมันเป็นวัฏจักรของชีวิต ผู้เข้มแข็งย่อมอยู่เหนือผู้ที่ด้อยกว่าเสมอ” “งั้นคนที่ด้อยกว่าอย่างข้านี่แหละ จะทำให้ท่านรู้ว่า แม้แต่วิญญาณของข้าก็จะไม่มีวันยอมถูกจองจำ!” “คิดว่าข้าจะให้เจ้าตายได้ง่ายๆ หรือ ตื่นจากฝันเสียเถอะเรเชล” พูดจบชีคอไลจาห์ก็พุ่งเข้าหาร่างบางอย่างรวดเร็ว จนเจ้าหญิงโฉมงามไม่อาจตั้งตัวได้ทัน “ปล่อยข้านะ...ปล่อย” น้ำเสียงสั่นพร่าด้วยความประหวั่นพรั่นพรึงขาดหาย เมื่อถูกริมฝีปากอุ่นปิดเอาไว้ ทำให้คนที่ตกอยู่ในอ้อมแขนได้แต่ดิ้นรนขัดขืนเมื่อเดาได้ว่าเขาจะทำอะไรต่อไป แต่แล้วนางก็ต้องตกใจอีกครั้ง เมื่อจุมพิตที่พยายามเอาชนะเปลี่ยนเป็นอ่อนโยน เรียกร้องตามอารมณ์เสน่หา กระตุ้นความรู้สึกของนางที่ไม่เคยรู้สึกมาก่อนให้ตื่นขึ้นมา เจ้าหญิงเรเชลเพิ่งประจักษ์ในวินาทีนี้เองว่า...แท้จริงแล้วเป็นนางเองต่างหากที่ ‘หลง’ เสน่ห์ของอีกฝ่ายเข้าเสียแล้ว