อยากให้รู้...เธอคือที่อยู่ของหัวใจ

"“ผมไม่รักคุณแล้ว” คำของเขาเหมือนสายฟ้าฟาดลงกลางหัว สิ่งที่คิดมันไม่เป็นอย่างที่คิด แล้วมันก็ทำให้ดวงไฟดวงเล็กกลางหัวใจ ที่เพิ่งจะได้ลุกโพลงขึ้น ดับวูบลงไม่เหลือสักเศษแสงใด ดวงตาของณภาดาแดงก่ำ...และน้ำตาก็กำลังปริ่มขอบตา “แล้วคุณทำทำไม มาตัดชุดแซกชุดนี้ให้ฉันทำไม มาส่งของขวัญให้ ถักผ้าพันคอให้ฉันทำไม” “มันนานมาแล้ว” เสียงที่ออกจากปากของเขา...ขาดเป็นห้วงๆ “แล้วคุณทำทำไม มาทำบ้านที่ฉันฝันทำไม คุณต้องไปนั่งติดโมเสกเองทำไม ไปจ้างให้เขามาทำภาพนูนต่ำแบบที่ ฉันอยากได้ทำไม จะให้เขาทำเรื่องราวขึ้นมาแบบนั้นทำไม” เขาเพียงอยากให้ไว้เป็นที่ระลึก เพียงแค่อยากให้เธอคิดถึงเขาบ้าง...มองผนังนั้นแล้วคิดถึงเขาบ้าง...ก็พอแล้ว แต่มัน ก็ไม่อาจบอก “ที่จริงแล้วมันเป็นแค่งาน” เหมือนมีมือใดกระชากสายเสียงของเขาออกไปจนหมด ชายหนุ่มพูดจบประโยคนั้น แล้วก็พูดไม่ออกอีก น้ำตาของณภาดาร่วงเหมือนดวงดาว... "