เมื่อสาวชาวกรุงขาลุยต้องมาปะทะคารมกับหัวหน้าอุทยานหนุ่มนักอนุรักษ์มาดดุ เหตุเพราะคนรักของเธอหายตัวไปอย่างลึกลับท่ามกลางป่าใหญ่ โดยมีเขากลายเป็นผู้ต้องหาคนสำคัญที่เธอต้องสืบให้รู้ความจริง แต่ยิ่งสืบก็ยิ่งเข้าใกล้อันตรายและรู้สึกเจ็บปวดมากขึ้นทุกขณะ เพราะบางครั้งความจริงอาจเลวร้ายและสร้างความเจ็บปวดให้ได้มากกว่าที่คิด และเมื่อถึงเวลานั้นเธอจะทำเช่นไร ระหว่างเก็บคนหนึ่งไว้ในความทรงจำ หรือก้าวเดินไปพร้อมกับใครอีกคน ที่เธอมองว่าเขาปากแข็ง ใจร้าย
“ถ้าคุณไป ผมจะฆ่าคุณเองกับมือ” น้ำเสียงเยือกเย็น จนหัวใจของหญิงสาวสะท้าน ความรู้สึกบางอย่างประดังประเดเข้ามาปะปน หัวใจที่รวดร้าวส่งผลถึงดวงตา เธอจำใจเดินตามเขาออกไปเงียบๆ น้ำตายังไม่หยุดไหล และยังมีเสียงสะอื้นเบาๆ อยู่เป็นระยะ
“คุณหยุดร้องไห้ได้แล้ว ผมไม่อยากได้ยิน” เขาหันมาเอ็ดเธอเบาๆ หญิงสาวพยายามเก็บก้อนสะอื้น ความโกรธและความน้อยใจที่อัดแน่นอยู่ยิ่งทำให้ยากต่อการสะกดกลั้น เท้าที่บาดเจ็บทำให้ยากต่อการเก้าเดิน ชายหนุ่มหันมาเห็นเข้าจึงหยุดมองอย่างพิจารณา แล้วตัดสินใจหันหลังย่อตัวลง เอ่ยสั่งเบาๆ “ขึ้นหลังผม”
“ไม่! ฉันจะเดินไปเอง” เธอตอบน้ำเสียงสะบัด ใบหน้าแดงก่ำเพราะความชอกช้ำภายใน เนื้อตัวเต็มไปด้วยริ้วรอยของยุงและหนามที่เกี่ยวตลอดทั้งคืน ชายหนุ่มหันมาสบตาคนรั้น เขาไม่รู้จะจัดการอย่างไรกับริมฝีปากบางเม้มสนิทคู่นั้น…