เล่ห์สวาทรักเจ้าทะเลทราย

“คุณนี่น่ารำคาญที่สุดเลยนะ ตอแยอยู่ได้ ทำไม...อยากได้ตัวฉันมากนักหรือไง” แอนนาถามออกมาตรงๆ น้ำเสียงแฝงไว้ด้วยความขมขื่นใจ “ถ้าใช่ล่ะ เธอจะว่าไง จะยอมฉันหรือเปล่า” “ทำไมอยากได้ฉันนักล่ะ ฉันมีอะไรน่าสนใจนักเหรอ” “เธอสวย แล้วก็มีเสน่ห์ถูกใจฉันน่ะสิ โดยเฉพาะนัยน์ตาของเธอ ฉันหลงใหลมันมาก และอยากให้เธอจ้องมองฉันเวลาเราเมกเลิฟกัน” “หึๆ แค่ฉันสวยเท่านั้นเองเหรอ ฉันคงมีดีแค่นี้จริงๆ” เธอหัวเราะเยาะตนเอง “คืนนี้ฉันอยากให้เธออยู่กับฉันทั้งคืน ไม่มีการผูกมัดใดๆ ทั้งสิ้น แค่คืนเดียวเธอต้องการเท่าไหร่” เจ้าชายชารีฟถามตรงๆ แต่แทนที่คนฟังจะโกรธเหมือนเช่นทุกครั้งที่ผ่านมา กลับกลายเป็นหัวเราะออกมาแล้วถามกลับว่า “จะให้ซักเท่าไรล่ะ ตัวฉันมีค่าเท่าไหร่ แค่ไหนกัน” “หนึ่งล้านบาท” เจ้าชายเสนอให้อย่างใจป้ำ เพราะเขาอยากได้ตัวเธอจนแทบคลั่งแล้วในตอนนี้ “ล้านนึงเชียวเหรอ ค่าตัวฉันแพงขนาดนี้เชียว ผู้หญิงจนๆ อย่างฉัน...” หญิงสาวเงยหน้าถามเขาน้ำตาคลอ “ตกลง...ตกลงฉันมีค่าหรือไม่มีกันแน่” ภาษาไทยของเขายังไม่ดีนัก ยิ่งอีกฝ่ายพูดด้วยน้ำเสียงอ้อแอ้และเบาด้วยแล้ว เขายิ่งจับใจความไม่ค่อยได้เท่าไหร่ แต่คำหนึ่งที่เขามั่นใจว่าฟังไม่ผิดคือคำว่า ‘ตกลง’