ไฟเสน่หาเพลิงอารมณ์

...เมื่อประตูห้องหอปิดลง ภีมะก็ผลักร่างบอบบางที่กอดตระกองอยู่ออกจากอ้อมแขนอย่างแรง เจ้าของร่างไม่ทันได้ระวังตัวจึงสะดุดชายชุดราตรียาวล้มพับลงกับพื้น และเงยหน้าขึ้นมองคนผลักด้วยสีหน้าตื่นตระหนก ภีมะมองตอบด้วยแววตาวาวโรจน์ นึกสะใจที่เขาสามารถระบายความโกรธกับหล่อนได้บ้าง อย่างน้อยความเจ็บเล็กๆน้อยๆของหล่อนก็ช่วยให้เขารู้สึกดีขึ้น แล้วตะคอกใส่ “อยากมีผัวจนตัวสั่น จนต้องแย่งคนรักของญาติตัวเองเลยหรือ เห็นหน้าตาซื่อๆ ไม่คิดว่าจะร้ายกาจขนาดนี้” ชายหนุ่มปาก้อนจดหมายที่ตนขยำกำแน่นอยู่ในมือมานานใส่หน้าหญิงสาวที่ตนกล่าวโทษอย่างแรงด้วยโทสะที่เก็บกลั้นรอจนได้อยู่กันตามลำพัง....