ฟ้า... คือความกว้างใหญ่... คือความไพศาล... คือบรรยากาศที่ปกคลุมผืนดิน ใจ... คือตัวขับเคลื่อนแห่งสัตว์ผู้มีชีวิต คือองค์รวมของกระบวนการรับรู้... รู้สึก... ปรุงแต่ง... และจดจำ... ที่ทำให้ชีวิตสืบต่อไปได้ คาดว่าความหมายที่แตกต่างของสองคำนี้ อาจทำให้ใครหลายคนไม่เข้าใจว่า ?ฟ้าใส ใจสวย? เกี่ยวพันกันอย่างไร? แต่ดั่งที่เราได้ยินกันอยู่เสมอว่า ?ธรรมะก็คือธรรมชาติ? ฉะนั้นฟ้ากับใจจึงเกี่ยวพันกันอย่างแนบแน่น เรื่องนี้อาจเปรียบให้เห็นง่ายๆ ว่า... หากเราให้อารมณ์เป็นเหมือนแว่นตาสี ถ้าเราใส่แว่นสีแดงอยู่ ดวงตาของเราจะเห็นท้องฟ้าเป็นสีอะไร? แล้วหากเป็นกิเลสที่จรเข้ามาในใจ มาทำให้เราหม่นหมองหรือขึ้งขุ่น เราจะมองท้องฟ้าว่าสดใสได้จริงหรือเปล่า?