หนังสือเล่มนี้ที่ข้าพเจ้าเขียนขึ้นมา เป็นเรื่องจริงที่ข้าพเจ้าได้รับรู้ได้รับฟัง และร่วมอยู่ในเหตุการณ์ตลอดเวลา ตั้งแต่เริ่มต้นจนกระทั่งเสร็จสิ้น ในการดำเนินการประหารชีวิตนักโทษเด็ดขาด
ณ เรือนจำกลางบางขวาง จังหวัดนนทบุรี ซึ่งเป็นเรือนจำเพียงแห่งเดียวในประเทศไทย ที่ดำเนินการประหารชีวิตนักโทษด้วยการยิงเป้าในอดีต และการประหารชีวิตนักโทษด้วยการฉีดสารพิษในปัจจุบัน
หน้าที่ของข้าพเจ้าคือ “พี่เลี้ยง”ซึ่งข้าพเจ้าจะต้องอยู่ดูแลนักโทษที่กำลังจะถูกประหารชีวิตอย่างใกล้ชิดนับตั้งแต่เริ่มเบิกตัวออกมาจากห้องขัง จนกระทั่งถึงวาระสุดท้ายแห่งชีวิตการทำหน้าที่ “พี่เลี้ยง” ของข้าพเจ้านั้น
ได้นำนักโทษไปประหารชีวิตด้วยการยิงเป้ามาแล้วทั้งสิ้น 38 ราย เป็นนักโทษชาย 37 ราย เป็นนักโทษหญิง 1 ราย และได้นำนักโทษไปประหารชีวิตด้วยการฉีดสารพิษจำนวน 3 ราย เป็นนักโทษชายทั้งหมด
ซึ่งการประหารชีวิตจะด้วยการยิงเป้า หรือฉีดสารพิษ หรือจะด้วยวิธีไหนก็ตาม จุดมุ่งหมายก็คือการจบชีวิตของบุคคลที่ถูกระบุว่ากระทำความผิดร้ายแรง ไม่สมควรมีชีวิตอยู่ร่วมกับคนอื่นได้อีกต่อไป
นับเป็นการลงโทษขั้นรุนแรงที่สุดของกฎหมายไทยนักโทษแต่ละรายที่ข้าพเจ้าเป็นพี่เลี้ยง นำเขาไปสู่วาระสุดท้ายของชีวิตนั้น บางรายร้องไห้ฟูมฟาย บางรายต่อสู้ดิ้นรน บางรายเล่าเหตุการณ์ในวันเกิดเหตุให้ฟัง
ซึ่งข้าพเจ้าไม่อาจรู้ได้ว่าสิ่งที่พวกเขาพูดมานั้น จะจริงหรือไม่เหตุการณ์และคำพูดของนักโทษประหารที่ข้าพเจ้าจะเขียนต่อไปนี้ไม่ได้มีเจตนาจะลบหลู่ดูหมิ่นผู้ใด หรือหน่วยงานใดทั้งสิ้น เป็นเพียงการบอกเล่า
รวมทั้งระบายความรู้สึกของนักโทษประหาร ที่ใกล้เวลาตายในอีกไม่กี่นาทีข้างหน้า อาจเป็นเรื่องจริงตามคำบอกเล่า หรือเป็นการโกหกหลอกลวงครั้งสุดท้าย เพื่อสร้างความชอบธรรมให้กับตนเอง
และสร้างความเสียหายให้แก่บุคคล หรือหน่วยงานที่ตนเกลียด ทั้งนี้ ข้าพเจ้าต้องขออภัยต่อบุคคล หรือหน่วยงานที่ถูกกล่าวพาดพิงถึง มา ณ ที่นี้ด้วยหนังสือเรื่อง “คำสารภาพสุดท้ายของนักโทษประหาร” เล่มนี้
ได้ถูกตีพิมพ์มาแล้ว 9 ครั้ง ซึ่งเป็นเรื่องราวการทำหน้าที่พี่เลี้ยงของข้าพเจ้า ขณะรับราชการอยู่ที่เรือนจำกลางบางขวาง แต่สำหรับการตีพิมพ์ในครั้งนี้ มีเพิ่มเติมการทำหน้าที่พี่เลี้ยงของข้าพเจ้า
ขณะที่ย้ายไปรับราชการอยู่ที่เรือนจำอำเภอธัญบุรี จังหวัดปทุมธานี นับเป็นพี่เลี้ยงนักโทษประหารจากเรือนจำอื่นคนแรก ที่มีคำสั่งของกรมราชทัณฑ์ ให้ไปปฏิบัติหน้าที่นี้ ซึ่งเป็นการทำหน้าที่พี่เลี้ยงครั้งสุดท้ายของข้าพเจ้าก่อนลาออกจากราชการ
เพื่อทำงานส่วนตัวข้าพเจ้าหวังเป็นอย่างยิ่งว่าเรื่องราวต่างๆ เหล่านี้ จะสามารถเตือนสติแก่คนทั่วไป โดยเฉพาะอย่างยิ่ง ผู้ที่คิดจะกระทำผิดกฎหมายในรูปแบบต่างๆ เช่น ปล้น ฆ่า ข่มขืน และการค้าขายยาเสพติด
ซึ่งกำลังแพร่ระบาดอย่างมากในปัจจุบัน จะได้หวั่นเกรงต่อโทษทัณฑ์ในความผิดที่คิดจะกระทำ รวมทั้งผู้ที่ได้กระทำความผิดไปแล้ว จะได้คิดกลับตัวกลับใจ เป็นคนดีของสังคม
​ก่อนที่จะต้องกลายเป็นนักโทษประหารรายต่อไป ตามโทษทัณฑ์อันสูงสุดนี้ครับ