"ทิชา" และ "เตชินทร์" เป็นเพื่อนกันมาแต่ไหนแต่ไร... ทว่าภายในหัวใจของทิชานั้น กลับไม่ได้มองเตชินทร์เป็นเพียงเพื่อนดั่งที่ควรจะเป็นนัก ความสัมพันธ์ที่ก้ำกึ่งและความใกล้ชิดในบางครั้งทำให้ทิชาเผลอใผลไปกับความรู้สึกของตัวเอง จนกระทั่ง...กลายเป็นความหวาดกลัวว่าจะสูญเสียคำสำคัญและคนสำคัญอย่างเตชินทร์ไป เธอจึงเลือกที่จะเก็บคำนั้นไว้ด้วยความเจ็บปวด ในขณะเดียวกันความสัมพันธ์ของคนทั้งคู่ที่เริ่มก่อตัวขึ้นภายใต้ความรู้สึกของคนแต่ละคน เพียงแค่คำว่ารู้สึกที่ไม่อาจจะอธิบายให้ใครฟังได้ จึงกลายเป็นว่าไม่มีใครสัมผัสได้ถึงความรู้สึกของอีกคนนอกไปจากความคิดของตัวเอง... ทิชาที่ด่ำดิ่งกับความเจ็บปวดที่ต้องแอบรับ... เตชินทร์ที่ต้องวิ่งหนีความรู้สึกของตัวเองเพราะหวาดกลัวและขลาดเขลา จนกลายเป็นคนที่เชื่อแม้กระทั่งคำที่โกหกตัวเขาเอง บ่วงที่แต่ละคนสร้างไว้ผูกมัดให้ความรู้สึกนึกคิดที่เกิดขึ้น บีบรัดให้ตัวเองเจ็บปวด ซ้ำร้าย...ทำลายใครอีกคนโดยไม่ได้ตั้งใจ เพียงเพราะไม่มีใครเอ่ยความรู้สึก หรือเปิดเผยต่อกัน
0