"หวานแหว๋วแต๋วจ๋ากันได้สักพัก หลังจากตกลงเป็นแฟนกันแล้ว พี่แกแทบจะไม่สนใจ มึงอยากไปไหนก็ไป เรื่องโทรหาถาม ข่าวคราวนี่ไม่ต้องพูดถึง โทรหาแต่ละทีหิมะแทบจะตกในเมืองไทย หรือถ้าโทรมาจริงๆ ก็พูดแบบมะนาวไม่มีน้ำ เหมือนมีใครบีบคอให้มันพูด
กระทั่งฝ่ายหญิงทนไม่ได้ ต้องหยิบโทรศัพท์โทรไปหามันซะเอง โทรไปจนหูชามันก็ไม่รับ หรือถ้ารับก็พูดจาหมาๆ น่าเอาบาจา ตบปากมัน!
“ฮัลโหล อยู่ไหนเนี่ย?” ผู้หญิงถามด้วยความเป็นห่วง
“ทำงานอยู่ มีอะไร รีบๆ พูดมา ไม่ว่าง” นั่นไง...มันเริ่มแล้ว
“เปล่า ไม่มีอะไรหรอก เป็นห่วงน่ะ เห็นว่าหายไป ทำไมไม่โทรมาหาบ้างเลย” ทำเสียงออดอ้อนเรียกคะแนน
“นี่...หูหนวกหรือไง ก็บอกอยู่เมื่อกี้ว่าไม่ว่าง เอ๊ะ...ยังไงเนี่ย” เริ่มรมณ์เสีย
“ทำไมต้องขึ้นเสียงด้วยล่ะ(เว้นนิดนึง) แล้วเย็นนี้จะไปกินข้าวด้วยกันไหม จะได้รอ”
“ไม่ต้อง กินไปก่อนเลย กระเพาะไม่ได้ติดกันทำไมต้องกินพร้อมกันด้วย เธอนี่มันปัญญาอ่อนจริงๆ แค่นี้นะ จะไปทำงานแล้ว”
พูดจบโทรศัพท์ก็ตัดไปอย่างไม่มีเยื่อใย ฝ่ายเสียใจคงไม่พ้นผู้หญิง ทำหน้าเหมือนเมายากันยุง มิหนำซ้ำยังอยากตบหน้า ตัวเองสักสี่ห้าครั้ง โทษฐานใจง่ายไปรักคนปากหวานจนต้องซมซานเพราะถูกมันใช้วาจาหวานหลอก ซวยจริงๆ แม่คุณเอ๊ย...
(จากบทความ “สักวาลมปากชายชาติหมา”)
"