จ้าวหฤทัย

การเดินทางสู่จักรวรรดินครในฐานะ ‘นางกำนัลกำมะลอ’ เป็นจุดเริ่มต้นในการเปลี่ยนแปลงดวงพระชาตาของเจ้าหญิงอุษาวตีวรารัตน์ สู่การเป็น  ‘จ้าวหฤทัย’  ของใครบางคน
 “อ้อ! ทรงมาตามหาจดหมายรัก”
 องค์อุษาวตีทรงขมวดพระขนง ไม่ดำริว่าจะได้ยินรับสั่งเช่นนี้
 “ที่แท้พระองค์ก็ทรงเก็บไว้จริงๆ ทำไมต้องทำเช่นนี้ จดหมายนั่นเป็นจดหมายส่วนตัวของหม่อมฉัน ซึ่งพระองค์ไม่มีสิทธิ์”
 รับสั่งนี้ก่อให้เกิดโทสะในพระทัย องค์เหนือหัวจับพระอังสาเข้าชิดพระองค์
 “ไม่มีสิทธิ์อย่างนั้นหรือ ทรงรู้หรือไม่ ว่าทรงเป็นสิทธิ์ของหม่อมฉัน ตั้งแต่วันแรกที่ทรงเหยียบย่างพระบาทสู่แผ่นดินนี้แล้ว”
 องค์อุษาวตีทรงตกพระทัย และรู้สึกเจ็บแปลบที่พระอังสาบริเวณที่พระหัตถ์หนาบีบกดด้วยพระอารมณ์รุนแรง แต่ยังทรงฝืนรับสั่ง
 “หากแม้นทรงถือสิทธิ์ ก็ทรงมีสิทธิ์แค่เพียงร่างกาย แต่พระองค์ไม่ได้มีสิทธิ์ในหัวใจและจิตวิญญาณของหม่อมฉัน”
 “อุษาวตี! อย่าท้าทายหม่อมฉันนะ”
 “หม่อมฉันไม่ได้ท้าทาย หม่อมฉันเป็นคน มิใช่สิ่งของ ทรงถือสิทธิ์การครอบครองไม่ได้”
 รับสั่งนั้นยิ่งทำให้อีกพระองค์ขุ่นเคืองพระทัยยิ่งนัก ทรงจับข้อพระหัตถ์กึ่งจูงกึ่งลากออกจากห้องนกยูงทองสู่ห้องพระบรรทมของพระองค์เอง
 “ปล่อยนะ! จะพาหม่อมฉันไปไหน”
 “ทรงอยากได้จดหมายรักคืนมิใช่หรือ” ทรงก้มพระพักตร์เข้ามาใกล้จนได้กลิ่นน้ำจัณฑ์จากวรกาย
 “ไม่อยากได้แล้วเพคะ” โดยที่ไม่ทันระวังพระองค์ องค์ตรีทศยุทธทรงกระชากวรองค์บางเข้าสู่อ้อมพระอุระอย่างรวดเร็ว ทรงประทับริมพระโอษฐ์ทาบทับพระโอษฐ์บาง พระชิวหาชอนไชลิ้มรสความหอมหวาน องค์อุษาวตีทรงดิ้นอยู่ในอ้อมอุระ เพียงไม่นานทรงโอนอ่อนผ่อนตามด้วยความปรารถนาล้ำลึกจากรอยจุมพิตนั้นเนิ่นนาน