พ่ายสิเน่หาฟาโรห์

กำไลทองคำโบราณที่อันธิกาได้มาจากญาติคนหนึ่ง นำพาเธอข้ามเวลาไปยังดินแดนไอยคุปต์ นั่นก็เป็นสิ่งที่เหลือเชื่ออยู่แล้ว แต่เมื่อเธอฟื้นขึ้นมาในร่างของบุตรีแม่ทัพใหญ่แห่งอียิปต์ และได้พบกับเทพบุตรรูปงามที่คาดว่าจะเป็นเจ้าชาย ไม่ก็องค์ฟาโรห์ผู้เกรียงไกร ก็ยิ่งเป็นเรื่องเหลือเชื่อเข้าไปใหญ่...
หญิงสาวอดหลงใหลกับความหล่อเหลาของเขาไม่ได้ เพราะตั้งแต่เกิดมาไม่เคยเจอผู้ชายคนไหนที่ดูดีตั้งแต่หัวจรดเท้าแบบนี้ ทว่าความเอาแต่ใจของเขาก็ทำให้เธอปลื้มไม่ลง
“สตรีกับบุรุษมิควรถูกเนื้อต้องตัวกัน ท่านควรรักษากิริยาด้วย”
“หึ!” ชายหนุ่มแค่นเสียง นัยน์ตาฉายแววดุดัน ก่อนที่เขาจะทำในสิ่งที่ตัวเองไม่คาดคิดมาก่อนว่าจะทำ เมื่อริม
ฝีปากของเขาประทับอย่างสนิทแนบลงบนริมฝีปากของเธออย่างถนัดถนี่ พร้อมดันร่างเพรียวให้ไปชิดผนัง กักตัวเธอไว้ในอ้อมกอดอย่างคุกคาม
อันธิกาทำอะไรไม่ได้เลย เพราะอีกฝ่ายมีชั้นเชิงเหนือกว่ามาก ทุกครั้งที่เธอพยายามจะเบี่ยงหน้าหนีหรือผลักเขาออกไป ชายหนุ่มก็จะเพิ่มแรงจูบหนักขึ้น ราวกับตนเองเป็นนักรักที่ผ่านเรื่องทำนองนี้มาอย่างช่ำชอง ผิดกับสาวมั่นอย่างอันธิกาที่ต้องมาแพ้ทางผู้ชายที่เพิ่งจะพบหน้ากันไม่ถึงชั่วโมง ทว่าในที่สุดเขาก็ลงทัณฑ์เธอจนพอใจ ยอมละจากริมฝีปากอิ่มสวยอย่างแสนเสียดาย แต่ก็ยังคงไม่ยอมปล่อยเธอไปจากอ้อมแขนแกร่งอยู่ดี
“ไปให้พ้น!” อันธิกาตวาดใส่เขา ทั้งที่ร่างกายกำลังร้อนวูบวาบไปหมด แต่หญิงสาวก็ต้องพยายามทำเหมือนไม่สนใจ ทั้งที่ตอนนี้เธอแทบจะไม่มีแรงยืนอยู่แล้ว
“ข้าจะไปไหนได้ ในเมื่อที่นี่มันเป็นห้องของข้า” เขาบอกอย่างเป็นต่อ พลางยื่นหน้าเข้ามาใกล้อย่างจงใจแกล้ง ด้านอันธิกาก็เพิ่งจะสังเกตเหมือนกันว่าห้องนี้ไม่ใช่ห้องนอนของเธอ มิหนำซ้ำพอมองดูชุดที่ตัวเองใส่อยู่ในตอนนี้ก็พบว่ามันเป็นชุดของนางกำนัล ที่อยู่ในวัง
“ชุดของข้าอยู่ไหน ใครเป็นคนเปลี่ยนชุดนี้ให้ข้า!”
“ชุดเดิมของเจ้าข้าทิ้งไปแล้ว ส่วนชุดที่เจ้าใส่อยู่นั่นก็...ข้าเป็นคนเปลี่ยนให้เจ้าเอง”