โครม! ประตูที่ถูกขัดแค่เพียงไม้อันเล็กๆ จะทานทนต่อแรงโทสะของเจ้าชายหนุ่มได้อย่างไร ทันทีที่เขาออกแรงถีบ ประตูไม้แกะสลักก็ถูกเปิดออก และฝาประตูก็ไปกระแทกกับฝาผนังทั้งสองข้างส่งเสียงดังสนั่น ทว่าก็ไม่ได้ทำให้คนที่อยู่ในอาการเสียใจอย่างหนักสะดุ้งสะเทือนแต่อย่างใด
“อัญ!” มือหนาดึงแขนเรียวเพื่อให้หันกลับมามองหน้าเขา แต่ด้วยแรงโทสะที่ยังมีอยู่ จึงทำให้เขารุนแรงกับเธอไปนิด “ทำไมไม่เปิดประตูให้ผม!”
หญิงสาวสะบัดแขนออกทันควัน แล้วหันออกไปมองนอกหน้าต่างอย่างไม่แยแส
“อัญ! คุณไม่พอใจอะไรก็บอกมาสิ หันมาคุยกันดีๆ ก่อน” เจ้าชายอลันเทียดึงแขนเรียวอีกครั้ง แต่ครั้งนี้เขากลับได้พบกับใบหน้าที่เอ่อล้นไปด้วยน้ำตา จนทำให้เขารู้สึกตกใจ
“อัญ มันเกิดอะไรขึ้น คุณบอกผมสิ อัญ อัญ! คุณบอกผมสิ!” เขาจับเธอเขย่าตามแรงอารมณ์ ก่อนจะรวบร่างอรชรเข้ามากอดอย่างหวงแหน “อัญ...ผมขอโทษ อัญ...อย่าเงียบได้มั้ย...ได้โปรดเถอะ” จากอารมณ์ฉุนเฉียวเมื่อสักครู่ ตอนนี้เริ่มเย็นลงแล้วเปลี่ยนเป็นความหวาดหวั่นแทน หรือว่าสิ่งที่เขากลัว...มันเกิดขึ้นแล้วจริงๆ
ร่างสูงสง่าค่อยๆ ดันตัวหญิงสาวออก แล้วบรรจงใช้ปลายนิ้วเช็ดหยาดน้ำตาให้ และเมื่อมองลึกเข้าไปในดวงตาสีน้ำตาลที่คุ้นเคย เขาก็พบเพียงความเย็นชาและว่างเปล่าอย่างที่ไม่เคยเห็นมาก่อนในแววตาคู่นั้น
“ฉันอยากกลับบ้าน เดี๋ยวนี้”
“อัญได้กลับแน่ แต่ไม่ใช่กลับด้วยความรู้สึกเช่นนี้” เขาดึงร่างอรชรเข้ามากอดอีกครั้ง และครั้งนี้ก็เนิ่นนานเหมือนต้องการจะซึมซับความอบอุ่นนี้ แต่สิ่งที่ได้มีแต่ความเฉยชา หญิงสาวยืนนิ่งเป็นต้นไม้ เธอไม่ตอบรับหรือปฏิเสธในการกระทำของเขา เธอทำราวกับคนไร้วิญญาณและความรู้สึก
“คุณก็เหมือนกับผู้ชายทั่วไป ไม่รู้จักพอ” หญิงสาวต่อว่าเขาเรียบๆ ไม่แสดงอาการโกรธเกรี้ยวอย่างที่ควรจะเป็น ยิ่งทำให้เจ้าชายหนุ่มรู้สึกเย็นวาบขึ้นมาทันที
“อัญ...ผมขอโทษ ผมสาบานได้ว่า ผมรักอัญคนเดียว ผมไม่เคยคิดที่จะทำร้ายอัญ อัญเป็นรักแรกและรักเดียวของผม แต่...” เจ้าชายหนุ่มพยายามกลืนก้อนแข็งๆ ที่ตอนนี้มาจุกอยู่ที่ลำคออย่างอยากลำบาก “…เพราะผมเป็นเจ้าชาย เป็นความหวังของพ่อแม่ เป็นทุกสิ่งทุกอย่างของลีเบีย ถึง...ไม่สามารถ...ทำตามที่ใจปรารถนาได้”
“ฉันเข้าใจ คุณคือเจ้าชาย เจ้าชายของทุกคน แต่ไม่ใช่ของฉัน ต่อไปนี้เราจบกัน แม้แต่เรื่องงานก็ขอให้มันยุติเพียงเท่านี้ ได้โปรดปล่อยตัวฉัน คนที่คุณควรกอดคือพระคู่หมั้นที่สูงศักดิ์ ไม่ใช่ผู้หญิงชั้นต่ำอย่างฉัน”
อัญดาพยายามรวบรวมกำลังทั้งหมดผลักเขาออก ก่อนจะวิ่งออกจากห้องไปด้วยหัวใจที่ปวดร้าว โดยปล่อยให้เขาระบายพายุอารมณ์ลงกับข้าวของที่อยู่ในห้องตามลำพังอย่างคนบ้าคลั่ง
“โธ่เว้ย!...แม้ความรักของตัวเองก็ยังรักษาเอาไว้ไม่ได้ แล้วข้ายังจะเป็นเจ้าชายได้อีกเหรอ!”