การต้องแต่งงานไปอยู่ในแคว้นของศัตรูในฐานะตัวประกันทางการเมือง ไม่ใช่สิ่งยากลำบากที่สุดที่เจ้าหญิงนวาระต้องทรงเผชิญ แต่กลับเป็นการพยายามรักษาตัวให้รอดพ้นจากพระสวามี ซึ่งวันๆ ดูเหมือนไม่ทำอะไร เอาแต่จ้องจะ ‘เข้าหอ’ กับพระองค์ท่าเดียว “กำหนดมาเลย ว่าเธอต้องการให้พี่รอไปอีกเท่าไหร่”
“ครึ่ง...”
“ครึ่งเดือน”
“ครึ่งปีเพคะ”
“เธอจะฆ่าพี่เรอะ!”
กุหลาบแรกฝน...สัตตบุษย์
“ข้าคงต้องไปแล้ว อย่าลืมในสิ่งที่สัญญากันไว้ ถ้าไม่อย่างนั้นข้าจะกลับมาจัดการกับเจ้าแน่” ทรงขู่ไว้ก่อนตามแบบฉบับของเจ้าหลวงธราธร
“หม่อมฉันรู้แล้วน่า ไม่ต้องมาขู่หรอก” กลัวเหลือเกิน กลัวเสียเต็มประดา
“ข้าก็แค่ย้ำๆ เอาไว้ เผื่อเจ้าคิดไม่ซื่อ” ไม่ ใช่เพียงคิดไม่ซื่อ แต่ทำไปแล้วต่างหาก องค์หญิงแก้วกัญญาเถียงในใจ เพื่อบ้านเมือง พระองค์ยอมผิดคำสาบาน แม้จะผิดคำสาบานโดยเปล่าประโยชน์ก็ตามทีเถอะ คำสาบานจะศักดิ์สิทธิ์แค่ไหน ก็ต้องมาลองดูกันล่ะทีนี้
สุดแดนหฤทัย...หวานตา
“ในเมื่อเจ้ากล้าที่จะปล่อยตัวอย่างนั้นต่อหน้าคนอื่น เจ้าก็ต้องกล้าที่จะขึ้นเตียงกับข้าเหมือนกัน” พีร กานต์ไม่มีโอกาสได้ตอบ เพราะทันทีที่เป็นอิสระจากจุมพิตเร่าร้อน เจ้าชายหนุ่มก็ซุกไซ้ไปตามลำคอนุ่มหอมเรื่อยมาจนกระทั่งถึงเนินทรวงภายใต้ ชุดนางกำนัล หนำซ้ำยังกระชากชุดของเธอจนขาดด้วยแรงปรารถนาระคนกริ้ว
“หม่อมฉันเจ็บนะเพคะ ได้โปรดอย่าทำอย่างนี้เลย”
ฤทัยสวาท...อรวรา