เจอกันครั้งแรกที่ญี่ปุ่น ‘พอล’ เพียงแค่ชื่นชมและประทับใจเธออยู่เงียบๆ เพราะรู้ว่าหญิงสาวมีคนรักอยู่แล้ว มิตรภาพที่เกิดขึ้นในช่วงเวลาสั้นๆ ทำให้เขาประทับใจมิรู้ลืม แต่แล้วก็มีเหตุทำให้ทั้งคู่ต้องลาจากโดยที่ยังไม่ทันได้ร่ำลา
หนึ่งปีต่อมาเขาดีใจแทบบ้าที่ได้เจอเธออีกครั้งที่ภูฏานบ้านเกิดของเขา และคราวนี้ ‘ชนมน’ ทำให้หัวใจเขาพองโตคับอก เมื่อรู้ว่าอีกฝ่ายกำลังโสด ความหวังที่เหือดแห้งไปเมื่อหนุ่งปีที่แล้วลุกโชนดั่งเปลวไฟขึ้นมาอีกครั้ง แต่คราวนี้เธอกลับเป็นฝ่ายสาดน้ำดับความหวังที่กำลังโชติช่วงด้วยเหตุผลที่ว่า
“ฉันยังไม่พร้อมจะรับความรู้สึกของใคร ฉัน...ไม่อยากเอาเปรียบคุณ ฉันยังลืมเขาไม่ได้”
แต่คิดเหรอว่าคนอย่างเขาจะยอมแพ้ง่ายๆ ในเมื่อพลาดจากเธอมาครั้งหนึ่งแล้ว ไม่มีเสียล่ะที่จะยอมพลาดอีกเป็นครั้งที่สอง ยิ่งเมื่อครั้งนี้เธอเป็นฝ่ายเดินเข้ามาหาเขาถึงที่ ต่อให้เธอจะเห็นเขาเป็นแค่คนหน้าด้านที่ตามตื้อเธอ เขาก็จะเดินหน้าต่อไป ไม่เคยได้ยินหรือไง ‘ด้านได้อายอด ตื้อเท่านั้นที่ครองโลก’
“นับจากนี้ไประวังหัวใจของคุณให้ดีๆ ผมจะทำให้คุณรักผมมากกว่าเขา รักจนไม่มีพื้นที่ของหัวใจไว้นึกถึงใครอีกแล้ว”