‘ลดามณี’ ตั้งใจจะช่วยวิญญาณบรรพบุรุษให้หลุดพ้น แต่ดวงเธอดันตก จนโดน ‘ของ’ เข้า สร้างความกังวลให้กับวิญญาณอย่าง ‘จอมกัญญา’ และ ‘ภีมเสน’ ผู้เป็นญาติผู้พี่ของเพื่อนสนิทไม่น้อย
ถึง จะไม่ชอบลดามณี แต่ผู้ชายอย่างเขาก็ไม่อาจปล่อยให้เธออยู่ที่เรือนเขียวตามลำพังได้ และในเมื่อไม่ยอมกลับกรุงเทพฯ ก็ต้องเข้าป่าไปด้วยกัน!
“เอ่อ...ฉันเข้าใจนะ แต่ว่า...โลกมันหมุนไปทุกวัน จะให้คนอยู่แต่ในกระท่อมไม้ไผ่มันก็...ธรรมชาติเกิ๊น”
ร่างใหญ่หันขวับ จ้องลดามณีเขม็ง
‘เอาแล้วไง ไม่น่าไปเถียงเลย เดี๋ยวได้งานเข้า’ เธอแอบกลืนน้ำลายเฮือกใหญ่
“เพราะ คนส่วนใหญ่คิดแบบคุณไง คิดถึงแต่ตัวเอง ทำลายธรรมชาติไม่หยุดหย่อน แล้วตอนนี้คุณเห็นรึยัง ผลจากการทำลายธรรมชาติ สิ่งแวดล้อม ตัดไม้ทำลายป่า เพื่อสร้างเทคโนโลยีหรือไอ้ความเจริญทั้งหลายแหล่ เกิดภัยธรรมชาติมากมาย ผู้คนเดือดร้อน ฤดูกาลเปลี่ยน อีกไม่นานหรอก โลกคงได้แตกเข้าซักวัน”
‘แต่หัวฉันจะแตกก่อน เพราะอยู่กับคุณนี่แหละ’ ใบหน้าสวยออกอาการเซ็ง
ลดา มณีได้แต่เถียงในใจ เพราะสิ่งที่ภีมเสนพูดเป็นความจริงทุกประการ ถึงเขาจะห่ามไปสักหน่อย แต่ก็นับว่าเป็นผู้ชายที่ใช้ได้ ถ้าไม่นับเรื่องอารมณ์แปรปรวนเหมือนวัยทองกับปากที่ไม่สร้างสรรค์ ภีมเสนคือผู้ชายที่หายากยิ่งกว่ายากในสังคมปัจจุบัน