เรื่องสั้น

"ฉันพยายามบอกทุกคนรอบข้างที่ ‘บ้างาน’ เหมือนกับฉันในอดีตว่า มันไม่คุ้มเลย ถ้าวันหนึ่งเราจะได้โรคประจำตัว เพราะเอาแต่ ทำงานหนักมาเป็นสิ่งตอบแทน เงินอาจจะสำคัญกับชีวิตก็จริง แต่สิ่งมีชีวิตทั้งตัวเราเองและคนที่เรารักต่างหากที่สำคัญมากกว่า
(จากบทความ ‘ความสุขวิเศษ’)
เพราะ ‘ชีวิต’ ไม่ใช่เพียงเป็นของเรา แต่ยังเป็นของพ่อและแม่ ที่สำคัญคือเราต่างรู้ว่าลมหายใจของเรานั้น สำคัญต่อชีวิตของท่าน มากเพียงใด การที่เราเลือกที่จะทำลายตัวเอง จึงเท่ากับเราเลือกที่จะทำลายท่านด้วยเช่นกัน
(จากบทความ ‘มากกว่า หรือ เท่ากับ’)

"แม่ไม่อยากให้ลูกแม่เป็นคนน่าสงสาร
แม่ไม่อยากให้ลูกแม่เป็นคนที่มัวแต่นั่งรอโชคชะตา
แม่ไม่อยากให้ลูกแม่คาดหวัง แต่ไม่ลงมือทำ
. . . . .
ที่แม่พยายามให้ลูกดูแลตัวเอง
ให้ได้มากที่สุดในวันที่แม่ยังอยู่
เพราะแม่จะได้มั่นใจไง
เมื่อไรที่ไม่มีแม่แล้ว
ลูกของแม่จะ ‘ไปต่อ’ ได้อย่างสวยงาม
(จากความเรียง ‘ดูแลตัวเองให้ได้ก่อน (เมื่อเราดูแลตัวเองได้...เราก็จะดูแลคนอื่นได้)’ )
"

"ศึกคัดบอลโลกทีมชาติไทยกับทีมฮ่องกงเหลืออีกไม่ถึงหนึ่งเดือน เมื่อบิ๊กหอมดูรายชื่อนักกีฬาทีมชาติชุดใหม่ที่โค้ชไก่เรียกตัว เข้ามา เขาต้องรีบหายาแก้ปวดหัวมาทานทันที
ช่างซ่อมประตู ถูกโค้ชไก่เรียกมาเป็นผู้รักษาประตู
คนมุงกระเบื้องหลังคา พนักงานนวดหลังตามห้องน้ำ นักเขียนเพลงโนเนม และเกย์หนุ่มนักเต้น ถูกเรียกให้มาเป็น ตำแหน่งกองหลัง
พ่อค้าคนกลาง ถูกเรียกตัวให้มาเป็นกองกลาง รวมทั้งท่านชายกลาง ต้องออกจากบ้านทรายทองและแยกจากพจมานชั่วคราว เพื่อมารับใช้ทีมชาติ

"หวานแหว๋วแต๋วจ๋ากันได้สักพัก หลังจากตกลงเป็นแฟนกันแล้ว พี่แกแทบจะไม่สนใจ มึงอยากไปไหนก็ไป เรื่องโทรหาถาม ข่าวคราวนี่ไม่ต้องพูดถึง โทรหาแต่ละทีหิมะแทบจะตกในเมืองไทย หรือถ้าโทรมาจริงๆ ก็พูดแบบมะนาวไม่มีน้ำ เหมือนมีใครบีบคอให้มันพูด
กระทั่งฝ่ายหญิงทนไม่ได้ ต้องหยิบโทรศัพท์โทรไปหามันซะเอง โทรไปจนหูชามันก็ไม่รับ หรือถ้ารับก็พูดจาหมาๆ น่าเอาบาจา ตบปากมัน!
“ฮัลโหล อยู่ไหนเนี่ย?” ผู้หญิงถามด้วยความเป็นห่วง
“ทำงานอยู่ มีอะไร รีบๆ พูดมา ไม่ว่าง” นั่นไง...มันเริ่มแล้ว
“เปล่า ไม่มีอะไรหรอก เป็นห่วงน่ะ เห็นว่าหายไป ทำไมไม่โทรมาหาบ้างเลย” ทำเสียงออดอ้อนเรียกคะแนน

"โลกมันซ้อนกันอยู่ สังคมก็ซ้อนกันอยู่
ความรักก็ซ้อนกันอยู่ ทุกภาพจึงมีหลายหลายมุมให้มอง
อย่ามองโลกมุมเดียว อย่ามองสังคมมุมเดียว
อย่ามองความรักมุมเดียว อย่าตีความข้างเดียว
โลกนี้กลม มิใช่แบน เราอยู่บนโลก มิใช่อยู่ในโลก
เราเหยียบโลกไว้ สองมือมิได้แบกอะไร
จงดีใจที่ได้เป็นส่วนหนึ่งของโลก
"

"‘ชิต’ ช่างตัดสติกเกอร์ที่มี ‘ความฝัน’ ว่าอยากจะเป็นนักเขียนอยู่ทุกลมหายใจ แต่เพราะคิดที่จะ ‘ฝัน’ เท่านั้น หากแต่ไม่ยอมลงมือ ‘ทำ’ เขาจึงไม่สามารถก้าวข้ามไปถึงฝั่งฝันเสียที วันหนึ่ง...เขาได้เจอกับ ‘นา’ แม่ค้าขายเงาะ ชิตตกหลุมรักในความปากร้ายใจดีของเธอ และในช่วงเวลาพร้อมๆ กันนั้นเอง เขาก็กลับพบว่าในความฝันทุกคืนของตัวเองนั้น เต็มไปด้วยเรื่องราวมหัศจรรย์ที่ตัวเองเคยคิดเสมอว่ามันคงเป็นไปไม่ได้ ไม่ว่าจะเป็นเรื่องที่เขากลายเป็นนักเขียนชื่อดัง ร่ำรวยมหาศาล และได้แต่งงานกับนา แค่นั้นยังไม่พอ...เขาสับสนและมึนงงมากขึ้นไปอีก เมื่อพบว่านาเองก็ฝันแบบเดียวกันกับเขา การเดินทางในความฝันช่างขัดแย้งกับค

"อย่าเพิ่งบอกว่าคนเจ้าน้ำตาเป็นคนอ่อนแอล่ะ คนเรามันก็ต้องมีบางครั้งเหมือนกันที่อยากจะร้องไห้ให้กับความรู้สึก บางอย่าง ของตัวเอง เคยเป็นไหมล่ะ อย่างวันนี้โดนเจ้านายดุ หาว่าเราทำงานไม่เอาไหน หรือเพื่อนร่วมงานจับกลุ่มแอนตี้เรา โดนแม่ค้าขายส้มตำ ทำทีหมางเมิน หรือไม่ก็สั่งก๋วยเตี๋ยวเรือไปแปดชาติ ชะเง้อคอรอให้เค้ามาส่งสักทีก็เก้อซะงั้น บางครั้งเรื่องไม่เป็นเรื่องแบบนี้แหละที่มักจะ ริดรอนกำลังใจของเราให้หายไปได้เหมือนกันนะ ทำไปทำมาเราก็คิดไปเองว่า ทำไม๊...ทำไม เราเนี่ยถึงเกิดมาโชคร้ายแบบนี้ (จากบทความเรื่อง “ร้องไห้เสียบ้างก็ได้”) "

"สิ่งดีๆ ในชีวิตไม่ค่อยได้เข้ามาง่ายๆ หรอก
คนที่อยากประสบความสำเร็จ อยากเจอกับสิ่งดีๆ อยากได้อย่างที่ใจหวัง
เขาจะต้องเรียนรู้และทำความรู้จัก ทำความสนิทสนมกับความอดทน
ความอดทนเป็นยาชูกำลัง เป็นตัวขับดันให้คนไม่ท้อไม่ถอยและพยายามต่อไป
"

"สองปีหลังถูกทอดทิ้ง, ฉันจึงออกเดินทางอย่างสาวโสดเต็มตัว ใช้ชีวิตแบบไร้กรอบเต็มที่ ฉันจะตักตวงเสรีของฉันเอาไว้ ก่อนที่พันธนาการครั้งใหม่จะเดินทางมาถึง ถ้าฉันไม่รู้สึกรัก ฉันจะไม่พยายามรัก แต่ใช่ว่า ฉันไม่ตั้งตาคอยความรัก ฉันเงี่ยหูฟังการมาถึงของมันเสมอ และแอบลุ้นอยู่เงียบๆ ว่า เช้าวันไหนหนอที่ฉันจะตื่นขึ้นมาพบกับความรักแท้ในชีวิต เพียงแต่ฉันไม่ได้จับจดอยู่กับการเฝ้ารอจนไม่เป็นอันทำอะไร เพราะฉันเชื่อว่า ถ้ามันมาถึง ฉันน่าจะเป็นคนแรกที่ได้ยินก่อนใคร หลายคนตั้งคำถามว่า แล้วเราจะรู้ได้อย่างไรว่านั่นคือ การเดินทางมาถึงของรักแท้ ฉันตอบว่า ไม่รู้ - ฉันรู้เพียงแค่ว่า หัวใจจะบอกกับเราเองในวันใด

"ฉันแค่อยากให้ความรักได้พักร้อนบ้าง ให้มันได้มีฤดูกาลเบาๆ สบายๆ เหมือนหน้าร้อนที่ฟ้าใส แดดสวย บ้างก็เท่านั้น ปล่อยมือกันบ้างถ้าเกาะกุมกันมาตลอด 365 วัน หยุดคาดหวังเสียบ้าง ถ้าเขาทำเพื่อเรามาตลอดชีวิตแล้ว ปล่อยให้ความรักได้เป็นตัวของตัวเองบ้าง ให้ได้คิดในแบบที่อยากคิด ให้ได้พูดในสิ่งที่อยากพูด ให้ได้ทำในสิ่งที่อยากทำ ให้ความรักได้ผ่อนคลาย เบาสบาย และไม่กดดัน (จากบทความ “ให้ความรัก...ได้พักร้อน”) "