เรื่องสั้น

"สองปีหลังถูกทอดทิ้ง, ฉันจึงออกเดินทางอย่างสาวโสดเต็มตัว ใช้ชีวิตแบบไร้กรอบเต็มที่ ฉันจะตักตวงเสรีของฉันเอาไว้ ก่อนที่พันธนาการครั้งใหม่จะเดินทางมาถึง ถ้าฉันไม่รู้สึกรัก ฉันจะไม่พยายามรัก แต่ใช่ว่า ฉันไม่ตั้งตาคอยความรัก ฉันเงี่ยหูฟังการมาถึงของมันเสมอ และแอบลุ้นอยู่เงียบๆ ว่า เช้าวันไหนหนอที่ฉันจะตื่นขึ้นมาพบกับความรักแท้ในชีวิต เพียงแต่ฉันไม่ได้จับจดอยู่กับการเฝ้ารอจนไม่เป็นอันทำอะไร เพราะฉันเชื่อว่า ถ้ามันมาถึง ฉันน่าจะเป็นคนแรกที่ได้ยินก่อนใคร หลายคนตั้งคำถามว่า แล้วเราจะรู้ได้อย่างไรว่านั่นคือ การเดินทางมาถึงของรักแท้ ฉันตอบว่า ไม่รู้ - ฉันรู้เพียงแค่ว่า หัวใจจะบอกกับเราเองในวันใดวันหน

"ฉันแค่อยากให้ความรักได้พักร้อนบ้าง ให้มันได้มีฤดูกาลเบาๆ สบายๆ เหมือนหน้าร้อนที่ฟ้าใส แดดสวย บ้างก็เท่านั้น ปล่อยมือกันบ้างถ้าเกาะกุมกันมาตลอด 365 วัน หยุดคาดหวังเสียบ้าง ถ้าเขาทำเพื่อเรามาตลอดชีวิตแล้ว ปล่อยให้ความรักได้เป็นตัวของตัวเองบ้าง ให้ได้คิดในแบบที่อยากคิด ให้ได้พูดในสิ่งที่อยากพูด ให้ได้ทำในสิ่งที่อยากทำ ให้ความรักได้ผ่อนคลาย เบาสบาย และไม่กดดัน (จากบทความ “ให้ความรัก...ได้พักร้อน”) "

"“ความฝันของฉันมันมีมากมายเสียเหลือเกิน มีอยู่หลายอย่างที่ฉันได้เริ่มต้นปลูกเมล็ดของความฝันเอาไว้ แต่ฉันก็ลืมรดน้ำ ฉันลืมใส่ปุ๋ย ต้นอ่อนของความฝันที่ฉันมีจึงเหี่ยวเฉา ความฝันของฉันจึงแคระแกร็นอยู่อย่างนี้ แต่มันก็จะไม่มีอีกแล้วล่ะ เพราะฉัน รู้แล้วว่าวันนี้เราควรจะหล่อเลี้ยงชีวิตของเราให้มีชีวาได้อย่างไร จงอยู่อย่างมีความฝันและจงหวังว่ามันจะเป็นจริงขึ้นมาได้ในสักวันนึง แล้วเราก็จะรู้ว่าชีวิตของเรามีคุณค่ามากแค่ไหน” (จากบทความ “ค้นหาความฝัน”) "

" ทุกสิ่งทุกอย่างมีจุดเริ่มต้น ทุกสิ่งทุกอย่างมีจุดจบ ไม่มีสิ่งใดในโลกนี้จะนิรันดร์ ชีวิตการแต่งงานของเขากับปภานัน ราบรื่นมาตลอด ไอ้เรื่องที่อยู่ดีๆ จะขอไปหย่ากับเธอนั้นคงเป็นไปไม่ได้ มันก็เหลือทางเดียวที่จะแก้ปัญหานี้...

"เมื่อความรักเดินทางมาถึง มันได้มอบของล้ำค่าสองสิ่งทิ้งไว้ให้กับเรา นั่นคือ ‘ปีก’ กับ ‘เชือก’ คนทั่วไปไม่รู้จักประโยชน์ของ ‘ปีก’ ได้แต่นึกกลัวว่าความรักจะติดปีกจนบินลับหายไป จึงตัดสินใจหยิบเชือกขึ้นมามัดรอบความรักเอาไว้จนแน่นหนา แล้วความรักก็หายใจไม่ออก...

บันทึกรัก 2014